Confrontatie met flow

Tot aan de Coronacrisis liep het schrijfproces van mijn boek nog precies volgens schema. En hoewel mijn tijd in de eerste weken besteed werd aan ‘omdenken’ en aanpassen, droomde ik ook wel van wat extra tijd om te schrijven. Ik kon dan, zonder mezelf te verwijten dat ik mezelf te veel verlies in lezen, inspiratie ophalen, denken, dromen, enzovoorts tijd besteden aan mijn eigen ontwikkeling en schrijven. Lekker kennis opdoen, waarmee ik anderen weer kan inspireren. Tijd maken om dat spel dat ik al jaren in mijn hoofd heb uit te werken tot iets tastbaars en uitvoerbaars.

Zoals je weet schrijf ik momenteel een boek over flow bevorderen in organisaties. De planning is dat het boek in het vierde kwartaal van dit jaar uitkomt.  Ik ga het zelf uitgeven, dus er ligt geen druk van een uitgever op, behalve de druk die ik mezelf opleg. Ik weet eigenlijk niet wie meer druk zou geven: een uitgever of ikzelf, want ik heb nog nooit eerder een boek geschreven. Ik heb wel een sterk vermoeden, want ik ben goed in plannen en om heel eerlijk te zijn ook in het realiseren van de planning. Ik ben namelijk nogal gedisciplineerd. Misschien niet van nature, maar wel geworden door de jaren heen.

Niks is soms veranderlijker dan een strakke planning. Ondanks tijd en geen absolute druk, liep het allemaal toch niet volgens plan.

Prioriteiten stellen

Kwam het er allemaal niet van, omdat ik even moest schakelen? Of kwam het er niet van, omdat ik er niet heel bewust tijd voor had gemaakt? Het antwoord ligt ergens tussenin. Het schakelen was goed. Het maakte dat ik nog steeds wat opdrachten kon doen en dat Floooow veerkrachtig is in veranderende omstandigheden. Dat geeft toch enige rust. Dacht ik.

Ik had in korte tijd veel geleerd en het was gelukt. Voor mijzelf staat het allemaal nog niet perfect en ik al doende heb ik nog allemaal verbeterideeën. Maar hé, ik ben een perfectionist. Dat weet ik ook wel. Dus voor nu is het wel even goed genoeg. De meivakantie kwam eraan en volgens mijn planning was dat bij uitstek een periode om te reflecteren en te schrijven. En in tegenstelling tot de voorjaarsvakantie hoefde ik maar aan één hoofdstuk te werken in plaats van drie. Wat een luxe! Ik kon dus én schrijven én wat hoognodige rust nemen én mijn creativiteit de vrije loop laten. Althans, dat dacht ik.

Want eerlijk: ik ben altijd druk. In mijn hoofd en in mijn handelen. En hoewel ik weet dat ik het meest geniet van het creatieve proces, maak ik daar in de praktijk te weinig tijd voor. Dat weet ik ook. Altijd heb ik wel iets dat prioriteit heeft en dat heeft meer te maken met een gevoel van moeten, dan met willen. De omzet van een ondernemer komt natuurlijk niet vanzelf binnen rollen. Je moet er wel wat voor doen. En wat altijd werkt is prioriteiten stellen. Overleven gaat altijd voor leven. Primair ligt mijn focus dus altijd op werken aan bestaansrecht. Werk gaat voor. Tenzij er privé iets aan de knikker is natuurlijk. En dat gebeurde.

Pubergedrag is eerder aanleiding geweest tot inzicht en verandering in mijn blik op werk. Wanneer de prioriteiten ineens verschuiven van werk naar privé gaat mijn brein en/of mijn hart blijkbaar over op een andere modus. In de zomer van 2017 stopte ik met mijn interim-opdrachten om vol te investeren in Floooow en mijn flow-concepten. In 2018 ging ik van start en sindsdien heb ik alweer veel veranderd en verbeterd. Floooow is gegroeid.

En er zijn dromen en plannen voor meer groei, maar pubergedrag dwong mij weer even niet te focussen op werk en even echt volle aandacht te hebben voor privé. Want als de thuisbasis even niet op orde is, is er ook geen ruimte voor groei. Ook niet voor andere dingen, zoals schrijven.

Brein en hart

Mijn brein en hart gingen over in een andere modus. Wat die modus dan ook is. Laten we het mijn reflectiemodus noemen. Dat komt denk ik het dichtste in de buurt.

Denk nu niet dat ik me daar meteen volledig aan over gaf, want dat is niet zo. Terwijl ik vol aandacht had voor onze puber bleef in mijn hoofd steeds mijn boekplanning ‘oplichten’. Mijn hoofd en hart hadden een flinke discussie met elkaar. “Rot toch op met je boekplanning!” riep mijn hart. “Er zijn belangrijkere zaken nu. En bovendien: wees blij dat je hier nu tijd voor hebt!” Mijn hoofd riep: “Dat kan wel zo zijn, maar die momenten tussendoor dat je even tijd over hebt, kun je dan toch wel nuttig besteden? Dat scheelt je een (grote) achterstand. Bovendien weet je niet wat de komende maanden nog aan drukte en hectiek gaat komen. Je kunt beter goed voorbereid zijn.”

Na wat over en weer geroep hebben mijn hoofd en hart een bondje gesloten. De volle aandacht gaat uit naar thuis de boel op orde, oftewel: aandacht voor de puber. En de tijd die over blijft kun je besteden aan lezen en inspiratie opdoen. Ik had er zelf weinig over te zeggen, maar het leek me een aardig goede deal. Een beetje ontspanning tussen de stress door. Althans dat dacht ik. Heel even. Want in werkelijkheid was het behoorlijk overweldigend en vooral confronterend.

De flowfactoren waar ik tot nu toe over geschreven heb, zoals focus en concentratie, missie en kernwaarden, duidelijke doelen, uitdaging vaardigheden in balans, feedback/erkenning en waardering en autonomie, kon ik nog aardig van een afstandje bekijken. Sterker nog: die heb ik persoonlijk aardig in de smiezen. En ik heb mijn eigen flow creëren op basis van die factoren ook aardig onder de knie, al zeg ik het zelf. En toch voelt het ook altijd wel een beetje gekunsteld, realiseer ik me opeens. Wel flow ervaren, maar niet echt diep. Kan dat eigenlijk? Zijn er verschillende gradaties van flow, van lichte flow tot diepe flow? Ik weet het niet.

Verdieping

De laatste twee factoren gaan over (psychische) veiligheid en geconditioneerde patronen.

En daarin breekt op dit moment in mij de hel los, zal ik maar zeggen. Want dit gaat over eigenwaarde, de moed en lef hebben om kwetsbaar je pure zelf te zijn en over emoties. En dus ook over dieper in jezelf te keren en je eigen geconditioneerde patronen en belemmerende overtuigingen te herkennen. Het gaat over bewustzijn en bewust zijn. En laat ik daar nu de afgelopen jaren nu eens bewust of onbewust niet echt de tijd voor hebben genomen.

Ik heb wel eens gelezen dat vervelende situaties zich bij je aan blijven dienen, net zolang tot je ervan geleerd hebt. En welke impact je gemoedstoestand heeft op je (fysieke) gezondheid. Ik dacht echt dat ik op bepaalde momenten er echt wel mee aan de slag was geweest, want die vervelende dingen losten ook wel weer op. En qua fysieke gezondheid leek het ook meestal wel beter te gaan. Door supplementen, door te sporten, door voldoende slaap, wat minder politieke verantwoordelijkheid. Maar nu door dat pubergedoe realiseer ik me dat ik mezelf al die tijd een beetje opgelapt heb, waardoor ik er weer even tegenaan kon. En dat je pubers alleen tot (zelf)bewuste jongvolwassenen kunt laten ontwikkelen als je ook jezelf aan durft te kijken.

Ik ben er nog niet helemaal uit, maar wat ik zeker weet is dat ik:

• Meer focus ga leggen op spelen en minder op presteren
• Meer ga genieten van het proces/de reis in plaats van focus op het doel/de eindbestemming
• Meer ga uitspreken en handelen naar wat ik eigenlijk echt wil of nodig heb.

Voor mijn eigen diepe flow en die van jou. Want alleen als je goed voor jezelf zorgt, kun je dat ook voor een ander doen.